Ik kan het bestaan ontkrachten
door de macht van mijn gedachten:
het verleden is nu niet
en de toekomst evenmin,
die is enkel maar verschiet.
Dan is er niets tussenin
en het nu verliest zijn zin,
heeft geen eind en geen begin,
is daardoor dus niet te grijpen,
heeft de tijd niet om te rijpen
en zo kan er niets bestaan,
vervalt grond voor zon en maan.
Toch volg ik gewoon hun baan
wat mij waarlijk paf doet staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten