Door de wet der entropie
word ik telkens een copie
van degene die ik was
maar geleidelijk wat vager
en, als bij bedwelmend gas,
wordt mijn tempo trager.
Mettertijd merk ik dat pas
en zing dan een toontje lager.
Ik zit in de laatste klas
en mijn stem wordt mager.
Stoer vertoon geeft nu geen pas
voor de bejaarde jager
en het zand stroomt door het glas
eerder snel dan trager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten