Op dit leven, uit een schoot,
valt een schaduw, levensgroot.
Het is de schaduw van de dood.
Die maakt alles idioot.
Alle moeite, alle zorgen,
zullen zijn vergeten morgen
want de angsten en de pijn
zullen er dan niet meer zijn.
Als dat allemaal zo is,
waarom maak ik mij dan druk?
Kan het zijn da'k mij vergis,
dat ik leef in het geluk?
Dat de dood niet meer bestaat
als ik die zie in het gelaat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten