Al wil ik ook mijn poorten sluiten,
toch is er helemaal niets buiten.
Als ik zeg: "Dit hoort er echt niet bij"
dan is dit "dit" toch al van mij.
Ik ben dus veel gastvrijer
dan ik wel wil bekennen
en daarmee een stuk blijer
dan waaraan ik ging wennen.
Mijn armoe is te wijten
aan wat ik ben vergeten.
Ik ging de wereld splijten,
ging passen en ging meten.
Nu is dit aan het slijten
en zink ik terug in weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten