Hoe vaak word ik niet meegevoerd
door wat ik kan bedenken.
Of het nu afschrikt of ontroert
het blijft maar naar mij wenken.
Het is de vrees die op mij loert
en mij tevens hoop wil schenken.
Een schim die in de rondte toert,
kan zegenen en krenken.
Ik zie niet langer het moment
waardoor de tijden glijden,
het permanente monument
bij vreugde en bij lijden,
glorierijk en onbekend
gereed zonder te schrijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten