Ik grijp voortdurend in,
krijg af en toe mijn zin
maar vaak ook lik op stuk
of geld op goed geluk.
Ik meng mij in debat,
verzin wat ik vergat,
sla met mijn hand op tafel
tussen thee en wafel.
Dan treed ik even terug
en zie mij op de rug.
Mijn stem is er slechts een.
De ogen van een dobbelsteen
bepalen hoe het gaat,
maar niet met mij. Ik ben te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten