Ik blaas mij op en drijf naar voren,
zet alles naar mijn hand.
Iedereen moet mijn stem horen,
ik ben een grote dwingeland.
Maar ik zie ieder wijken.
Ledig zijn mijn rijken.
Met niemand te vergelijken
moet ik aan mijzelf bezwijken.
Dan laat ik alles los,
heb niets meer te vertellen.
In bloei staat plots het bos
met herten en gazellen.
Hoe meer ik ga verdwijnen
hoe meer de zon kan schijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten