Het duister dient zich aan.
Juist dan zie ik de wintermaan
van zilver in't noordoosten staan
klimmend in zijn hemelbaan
op een randje na al vol
tussen nevels mistig wit
in de ruimte diep en hol
zonder sporen van bezit.
In dit oneindig wijd gewelf
drijven wolken rond vanzelf:
banken licht, gewicht te boven,
die een grootse nacht beloven.
In hun ronding zingen koren
die het oog kan horen
wanneer zij zwellen en verstuiven
als de wind hen toe komt wuiven.
De maan is niemands eigendom
maar schijnt desondanks alom,
zet het donker ertoe aan
om in melk op te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten