Soms raak ik overweldigd door de zeeën
van somber nieuws en barensweeën.
De aarde raakt snel uitgeput,
protest lijkt van geen nut.
Dan troost ik mij er soms maar mee
dat de aarde slechts een stofje is,
een korrel zand slechts in een zee
van sterrennevels in 't geheimenis
van gaten en een eindeloze tijd
waarin triljarden jaren talrijker dan alle haren
glijden door een eeuwigheid
die er oneindig meer nog kan bewaren.
Nu krijg ik een stofje in mijn oog
en blijkt dus dat ik mij bedroog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten