Ik weet niet wat eraan schort
maar steeds weer schiet ik te kort
om een zaak goed af te ronden
of te helen alle wonden.
Er blijft altijd nog wat pijn.
Dan kan er geen vrede zijn.
Mijn verzet krijg ik niet klein
en ik hul mij in chagrijn.
Het is een kloof waarin ik stort
tot ik even wakker word
en besef dat ik dit denk.
Dit duurt echter meestal kort
tot ik alweer aandacht schenk
aan vertier en spel en sport.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten