Hoe kan ik mij ooit besturen
als ik constant moet verduren
dat er spanningen ontstaan
die zich voordoen als de maan:
soms afnemend, dan weer wassend,
maar steeds in een kader passend
dat ik hen graag wil verlenen
als een lamme een paar benen.
Daarbij hoort ook dit verlangen
dat het bloed stuwt naar mijn wangen
en het feit dat ik kan kiezen
is zo keuzeloos als niezen.
Al met al zijn het verhalen
die hun eigen loop bepalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten