Met een schuin oog op de centjes
en steeds tuk op complimentjes
loop ik op de wereld rond
met een glimlach om mijn mond
die mijn angsten moet maskeren
en mijn ondergang bezweren.
Dit is wel een heel gedoe
en dan word ik het ook moe.
Dus trek ik mijzelf er uit.
Wat resteert blijkt dan een guit
die nog als een bal wat stuit
en zijn naam schrijft op een ruit,
af en toe een wijsje fluit
en geniet van geurig kruid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten