Ondragelijk.

Saaiheid is een lastig ding.
dat ik liever maar verdring.
Dus wil ik verandering
waar ik al te vaak om spring.

Toch begrijp ik het niet goed:
Niemand die mij nu iets doet
geen tiran van wie iets moet
maar die onrust in het bloed.
waar komt die steeds weer vandaan
en voorkomt dat ik blijf staan?

Is het soms gebrek aan moed
dat mij steeds weer vluchten doet
uit dit huidige moment
dat geen angst en zorgen kent?