Aan de ruimte komt geen eind,
zelfs al stuit ik op de grens
die de kosmos vast omlijnt
als een muur voor elk mens.
Want is een grens niet altijd dit:
een lijn die twee terreinen scheidt?
Dan begrijp ik hoe het zit:
aan gene zij ligt uitgespreid
ruimte wijd, misschien wel wit
van sterrenlicht, als krijt.
Dat neemt niet weg dat er een geit
knopen van mijn jas afbijt
Dat gebeurt de hele tijd
in zekere oneindigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten