De adem is mijn metgezel
mijn hele leven lang,
net zoals mijn vel,
of ik nu moedig ben of bang.
Soms ben ik dat vergeten
en dat doet mij zweten.
Maar hij blijft nochtans trouw
en is er altijd wel weer gauw.
Totdat hij ooit wordt uitgeblazen.
Dan is hij echt verdwenen.
Ik kan mij dan niet meer verbazen
want ook ik ging henen
tezamen met het woeste razen,
met de zeeën en de stenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten