Eens zag ik een kleur
en iemand zei: " 't is rood".
Omdat ik niet graag zeur
nam ik dit aan als brood.
Sindsdien geef ik dit door
aan mijn voltallige gehoor,
ben er niet tegen, noch ervoor,
maar treed slechts in het spoor
dat aan mij is nagelaten
als de honig in de raten.
Toch gapen steeds de gaten
want ik kan slechts verwijzen
naar iets, wat op zichzelf gelaten,
niet valt te bewijzen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten