Aan het eind van mijn Latijn
wil ik nu eens rustig zijn.
Ik verklaar mij hierbij klein
en omgeef mij met chagrijn.
Daarom ga ik in verzet,
wil dat ik op niets meer let.
Net zo als een bajonet
wordt gestoken in een baal
zink ik weg in brabbeltaal.
Dan, als staal uit een foedraal,
verschijnt er een zonnestraal
messcherp in het wolkendek
en, verzekerd van zijn plek,
zet hij mijn verzet voor gek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten