Tussen bomen in het groen
hangt een tak van vermiljoen
maar hij hangt niet meer als toen
ik eens kwam om te gaan doen
wat hem nu zo stoffig maakt
waardoor hij zijn taak verzaakt
om met glinsterende spaken
van zijn licht mijn hart te raken.
Ik hul de wereld in een mist,
ben vergeten wat ik wist
en ik leef als in een kist
waarin alles is beslist.
Het is maar goed dat, ongemoeid,
geluk onder de nevels gloeit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten