Als herinnering gaat wijken
zal geen ding op iets nog lijken,
zal de wereld enig blijken
en mijn muur van angst bezwijken.
Want mijn tuinen en mijn rijken
hebben dan geen eigenaar.
Iedereen kan er naar kijken
want dan zijn ze openbaar.
Wie ik was die is verdwenen
als er geen geheugen is.
Wat er is ligt, onverschenen,
open zonder hindernis
en mijn armen en mijn benen
zijn als vleugels van een vis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten