Af en toe dan val ik stil
ofschoon ik dat niet echt wil.
Er komt niets meer in mij op,
waardoor ik met spreken stop.
Dit is niet zo maar een gril;
't is niet dat ik iets verkrop
maar ik sluit mij en verkil
als verwelkend in de knop.
Alles slaat in een keer dood
en mijn angst is daardoor groot
dat dit nu zo blijven zal
en ik in de afgrond val.
Maar ik houd mij voor de mal
want ik steek alweer van wal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten