Er is iets dat ik niet snap.
Dus ontgaat mij steeds de grap
dat ik op een vlonder stap
die ik stevig heb gebouwd.
Planken heb ik aangesjouwd
en de kieren volgestouwd
met cement van veel verhalen
waardoor ik niet af kan dalen
in het eindeloze niets.
Daardoor heb ik dan toch iets.
Maar die vloer ligt op de grond.
Altijd is die daar terstond.
Deze is een open mond
waaraan ik mij nooit verwond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten