Soms weet ik niet wat te doen,
kijk wanhopig naar mijn schoen:
die gaat zachtjes op en neer
net zoals al zoveel keer.
Ik heb vast veel fout gedaan
wie weet van 't begin af aan,
want ik voel me onvoldaan
en weet niet meer waar te gaan.
Daarom blijf ik hier maar staan,
zoek mijn troost maar bij de maan.
Deze trekt gewoon zijn baan,
trekt zich van mijn smart niets aan.
Dit is toch iets wat wel helpt
en vanzelf mijn tranen stelpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten