Er is altijd iets dat schort:
dat is het menselijk tekort.
Dit blijft bij voortduring knagen
en geeft steeds weer grond tot klagen.
Dit geklaag ligt op mijn bord.
Ook al zeg ik wel eens: "Vort!"
komt het toch al snel weer terug,
als het zoemen van een mug.
Daarom staak ik nu de strijd
en beschouw ik zonder spijt
hoe ik hierdoor word geplaagd
tot vanzelf bevrijding daagt.
Deze komt zelfs ongevraagd
als men zich in 't nietsdoen waagt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten