Met mijn handen in mijn haar
zit ik stil en kijk ernaar.
Wie dit ziet die zie ik niet
want het blijft een grijs gebied
van waaruit ik ernaar kijk:
een verborgen koninkrijk.
Voor 't gemak noem ik dit "ik"
maar dit "ik" is dun noch dik.
Als ik het gestalte geef
is 't alsof ik vormen weef
uit de grenzenloze lucht.
Dit heeft wel iets van een klucht.
En dit vormen gaat maar voort
als een gang door poort na poort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten