Ik ben vol van goede plannen
om mij voortaan te ontspannen,
sta geduldig in de rij.
Onrust is er niet meer bij.
Van het staan word ik niet moe.
Ik doe er het zwijgen toe,
steun met een arm op een roe
en dan voel ik ineens hoe
mijn gebeente komt tot leven
in een onweerstaanbaar beven
want ik word alsnog bekoord
door het breken van mijn woord,
zie mijn hand nog die, gehaaid,
bliksemsnel een snoepje snaait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten