Ik loop dikwijls door een laan
waarlangs dertig berken staan
en het is mij niet ontgaan:
soms kijkt mij er eentje aan
met een van zijn vele ogen
die mijn wandeling gedogen.
Dragen mij niet ook de stenen
die ik voel onder mijn tenen
terwijl het linnen om mijn benen
mij beschutting blijft verlenen?
Zo, vertroeteld tot en met,
ben ik aardig ingebed.
Deze wereld is een vat
dat mij goed doet als een bad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten