Op een kussen ligt een deken,
helemaal niet opgevouwen,
waaruit losse punten steken
als verkeerd genaaide mouwen.
Ik kan er vanaf hier niet bij
maar word bekropen door verlangen
om met mijn blik van deze zij
zijn wilde lijnen glad te spannen.
Totdat ik zie: dit is een roos
of een veelgelaagde grot
die een transparante god
zich tot verblijfplaats koos.
De deken is geheel geweken
en schoonheid blijkt wat fouten leken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten