De vrede en de rust,
zij lijken onbereikbaar
als een verre kust.
De openheid zo kwetsbaar
en zo sterk de lust.
Of is het enkel schijn
omdat ik intussen ben
wat ik zo graag wil zijn?
Het is als met een pen
die alles aan kan wijzen,
alleen zichzelf niet:
hij kan zich niet bewijzen.
Zoals een kogel en een spriet
vormen van ruimte zijn
ben ik een modus van bewustzijn,
voorbij aan ruw en effen,
en is er dus geen hindernis.
Ik hoef slechts te beseffen
dat dit de situatie is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten