Van binnen gaapt een gat
dat ik de hele tijd wil vullen
met onverschillig wat,
of 't nu ideeën zijn of spullen.
Ditzelfde gat is ook een poort
waardoor het leven vloeit
en waaruit ongestoord
verrukkelijk ontzag opbloeit.
Waarom dan toch dit stille zweten,
de strijd die duurt, fel en verbeten,
van veiligstellen en vooruitgang meten?
Dat is omdat ik alsmaar blijf vergeten
wat voor mijn hand ligt uitgespreid:
eenvoudige beschikbaarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten