In mijn borstkas leeft een dier.
Dit krijg ik in het vizier.
Wanneer ik de teugels vier
gaat het voort in een galop
of het kriebelt als een mier,
zet mijn gène op zijn kop.
Zo verricht het trouw zijn job,
mijn intenties geeft het klop.
Het verscheurt al snel de mazen
van het net dat mij omsluit
maar wanneer ik het laat razen
put ik het tenslotte uit.
Als ik hier met woeden stop
houdt het ook daarbuiten op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten