Als ik denk te kunnen grijpen
gaat daarop mijn hebzucht rijpen.
Mijn verbeelding staat in brand
maar wat is er aan de hand?
't Is in werk'lijkheid los zand
waar ik telkens weer naar grijp.
Zelfs het hardste diamant
wordt nog stof als ik het slijp.
Slechts de ruimte blijft bestaan
na 't vergaan van zon en maan.
Maar ook die tref ik niet aan
zonder been om op te staan.
Alles is aan het vervloeien
en dat blijft mij altoos boeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten