Dit bestaan is als een kluwen
waarmee ik heb moeten huwen.
Ik kom er niet meer van af
en ervaar het als een straf.
Toch is dit slechts enkel denken
dat ik werk'lijkheid blijf schenken.
Als ik dit kan laten varen
hoef ik daarna niets te schuwen
en de storm, na zoveel jaren,
kan dan eindelijk gaan luwen.
Het is nog steeds dezelfde kluwen
maar ik hoef niet meer te duwen
noch mijzelf te blijven sparen
als ik die fictie ga ontwaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten