Denken vergt alleen maar tijd.
Die verschaft gelegenheid
tot het trekken van conclusies
of 't herinneren van ruzies.
Hoe zit het dan met mijn brein
dat toch in de ruimte is?
Dat is toch, als een soort schrijn,
opslag van geschiedenis?
Maar dit krijg ik nooit te zien
want als ik zijn foto zie
zie ik slechts zijn evenknie.
Zelf blijft het dus een 'misschien'.
Als ik denk: "Het is van mij"
komt dat in de tijd erbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten