Mijn besef is uiteenlopend.
Soms tref ik mijzelf hopend,
dan weer onheil vrezend aan
en mijn angst moet ik doorstaan.
Mijn spinazie pak ik lopend,
bij de kassa blijf ik staan.
Mijn baguette in bouillon dopend
kijk ik jou intussen aan.
Een ding is nochtans constant:
of mijn greep zich nu ontspant
of door huiver wordt verhevigd,
ik gebruik dezelfde hand
die mijn ikgevoel verstevigt
dat zich in de wirwar plant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten