Ik ben telkens aan het streven
naar een grond om op te leven.
Daarom valt het zwaar te geven,
blijf ik liever nog wat kleven
aan wat ik verworven heb,
aan mijn bromtol en mijn step.
Maar wanneer ik eerlijk ben
geef ik toe dat ik erken
dat zo'n grond er nimmer is.
Het is immers zeer gewis
dat wat nu is zal verdwijnen,
soms direct, soms na termijnen,
maar dat daarmee zal verschijnen
wat nu niet voorhanden is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten