Als mijn trein tot stilstand komt,
midden in het open veld,
komt direct, als zorg vermomd,
wrevel op, onaangemeld.
Hoewel niemand mij iets doet
vergt het toch een zeek're moed
om de leegte te verduren
als de angst begint te gluren
die mij het idee aanpraat
dat de trein niet verder gaat.
Als de wens niet wordt vervuld
dat hij snel maar weer gaat rijden
heb ik nodig het geduld
dat mij bijstaat op de weiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten