Even leek ik op een veer,
zwevend even licht als teer
op een briesje in de lucht
doelloos op een zachte vlucht
en ik kwam ook niet gelijk neer,
liet mij sturen door het weer,
slaakte toen een diepe zucht
want ik was zo opgelucht
omdat ik niet meer dacht aan eer
en was bevrijd van hartezeer.
Verstomd was toen het laatst gerucht,
futiel wat anders was geducht.
Toen kwam mijn plan weer met zijn herrie
en ik riep: "Jakkes!", "Getverderrie!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten