Op een ochtend stond ik op
en zocht tastend naar de knop
van de stalamp naast mijn bed
die ik daar had neergezet
om de lakens te verlichten
en mijn ogen te berichten
van de kreukels en de plooien
die zich door de ruimte gooien.
Ik kon hem nog zo snel niet vinden
en bleef dus langer, als de blinden,
in de duisternis gehuld
die de hele kamer vult
wanneer het licht is uitgedoofd
en er niets meer wordt beloofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten