Mijn hand was juist nog open
en nu is het een vuist.
Waar is de palm naar toe gelopen,
van waar komt plots die knuist?
Ik kan die plek niet vinden
en ben hier als een blinde.
Die plek lijkt nergens te bestaan,
maar door mijn vraag neem ik hem aan.
Zo roept de geest in't leven
wat achterwege was gebleven
als ik niet had gevraagd.
Is het teveel gewaagd
om nu te denken dat de dood
ook uit diezelfde vraag ontsproot?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten