Zij ligt dagen opgeborgen in dezelfde kronkel
met haar schubben glanzend als karbonkel
te staren of te slapen met haar ogen open
en zal schuifelen of draaien maar nooit lopen.
Haar lijf is lang en windt zich als een slang
om takken en lianen en ze legt haar kille wang
op haar eigen lichaam. Zou ze dat beseffen?
Men weet het niet: haar lijf blijft glad en effen.
Zij krult zich op de grond als zij zich gaat verheffen
dansend op de fluit van de bezweerder
wiegend op het marktplein waar honden keffen
betoverend degenen die het niet zagen eerder.
Zo kronkelt en verheft zij zich en is aan ons verschenen,
een wiegeling van dansen die vergetelheid verlenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten