Ik groei en stijg steeds hoger
omdat ik bouw op fundamenten
die ik mij in blijf prenten
en zelfs geen vogel vloog er.
Het is als metsel ik een trap:
elke trede is alweer de stap
naar een die hoger ligt
en zo verdwijn ik uit het zicht.
Dit is alleen een beeld
dat vertelt over geheugen
dat, om zich te verheugen,
zichzelf in grond en opgang deelt.
Wanneer 't geheugen zou vergaan
heeft de trap zelfs nooit bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten