Hoe komt men op 't idee van niets:
het is toch immers geen ervaring?
Wellicht door een vergelijk met iets
dat er bijvoorbeeld aan ging.
Zoals een open hand:
ik maak daarvan een vuist.
Of als een wet, beproefd en juist,
die in de prullenbak belandt.
Waar zijn de handpalm
en het oordeel nu gebleven?
De waterplas ligt kalm
waar juist nog boten dreven.
Zo komt men dan op het bestaan
dat eveneens zou kunnen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten