Deze aarde met haar zeeën
en haar bergen overal,
met haar dwergen en zijn reeën
is een stofje in't heelal
dat welhaast onzichtbaar is.
Als zij weg is: geen gemis.
Ben ook ik met mijn verlangen
en mijn capricieuze gangen,
met de tranen op mijn wangen
en mijn borst met trots behangen
net zo'n stofje in je geest?
Moet je misschien hard gaan denken
wie er toch zo staat te wenken
als je deze regels leest?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten