Regelmatig komt het voor
dat ik mij aan woede stoor
die mij zomaar overmant
en berooft van mijn verstand.
IJlings druk ik die dan weg
maar soms heb ik toch de pech
dat ik er gevolg aan geef
zodat ik er zelf van beef.
Toch is er een derde weg:
dat ik helemaal niets doe.
Zonder plan en overleg
laat ik deze woede toe
en ervaar vervolgens hoe
hij zelfs mooi is en nooit moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten