Als ik aan de tafel zit
overvalt mij soms de angst
dat een vuurzee mij verhit
of dat weerwraak duurt het langst.
Ik weet niet of hij terecht
of 't gevolg van fictie is
maar mijn bibberen is echt,
los van een geschiedenis.
En tegelijk moet ik bekennen
dat dit trillen leeft,
dat de neiging weg te rennen
energie en hartstocht heeft
en daaronder ligt verdriet
dat uit diep verlangen ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten