Telkens gaat er weer iets mis
en dan voel ik mij verloren.
Ingemetseld in een nis
benik echter uitverkoren
om te voelen wat hoe is,
in plaats van het alleen te horen,
om geheel alleen te zijn
met de angsten en de pijn
want dan wordt het leed bezworen
en verliest het zijn venijn.
Al dit jammeren en beven
zijn toch tekenen van leven
en wat ik aan weemoed voel
is een bloeien zonder doel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten