De zon komt zo maar op,
zijn licht valt naar beneden.
Tegelijk hoor ik mijn hartgeklop,
al weet ik ook geen reden.
Als de dag verstreken is
volgt vanzelf de nacht.
Misschien heeft het betekenis
maar dat wordt dan gedacht.
De maan gaat nu omhoog
en die beschrijft een boog
totdat ik wil gaan slapen,
ontdaan van schild en wapen.
De tijd dat ik verdwijn
verdwijnt met mijn bijzijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten