Op de tafel ligt mijn hand.
Die verandert niet van stand.
Hij ligt rustig op het hout
en wordt daar onmerkbaar oud.
Op een dag wordt hij verbrand
of verliest hij zijn verband.
Dit moment nog elegant
raakt hijooit weer wal noch kant.
Ofschoon ik dit alles denk
wordt hij toch niet warm of koud.
Als ik hem meer aandacht schenk
zie ik nerven als in 't hout.
Hij is een bevroren wenk
en bevrijd van goed en fout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten