Ik zit rustig op de bank met mijn kat op schoot.
Even blaas ik uit, ook al sta ik in het rood.
Ik beland nog in de goot maar ik ben nog steeds niet dood
en duik onder, houd me stil, in de grote middenmoot.
Op mijn knie voel ik het beven van het beestje dat wil leven.
Heel de wereld, met zijn streven, lijkt een ogenblik te zweven.
Alles komt een tel tot rust zonder kapers op de kust
en ik ben mij van de stilte en de vrede goed bewust.
Op de nek van't stille dier bevindt zich een witte vlek
die mij onverwacht doet denken aan een spitse vogelbek
en aan warrelende meeuwen die al krijsende sinds eeuwen
scheren over golven, buitelend als jonge leeuwen.
Ik leg mijn vingers op het haar en wil zitten duizend jaar.
O, kon dit zo altijd blijven, o, was dit maar waar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten