Ik zie een kussen. Het is blauw.
Deze kleur is mij getrouw.
Ik kan hem nader niet benoemen
al wil ik hem ook wat graag roemen.
Zo is het ook met elke kleur
en met het wonder van de geur:
geen van hen heb ik bedacht,
evenmin als dag en nacht.
Zij zijn mij zo direkt gegeven
dat ik moet vrezen voor mijn leven
want zij kunnen zonder mij:
misschien ben ik er zelfs niet bij!
Ik heb mij eraan toegevoegd,
als een os die doelloos zwoegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten